Ideą akcji było podarowanie książek nowych lub w dobrym stanie dla pacjentów Centrum Onkologii. Chcieliśmy wymienić, odnowić lub stworzyć biblioteczki na każdym z oddziałów i uzupełnić regały w tzw. Strefie Relaksu Pacjenta, a jednocześnie wnieść trochę radości w szpitalną codzienność.
Każdy z nas uruchomił swoją sieć kontaktów, stworzyłam wydarzenie na facebooku i machina dobra ruszyła ;) Ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu do akcji zaczęło dołączać bardzo wiele osób, a ja nie nadążałam odpisywać na wiadomości. Zaczęły się odzywać wydawnictwa, pisarze m.in Nike Farida, która później odwiedziła pacjentów. To było bardzo budujące i napędzające do działania :)
Jednak przyjmowanie książek było sporym wyzwaniem logistycznym, a i nauczyłam się kolejny raz, że jeśli chcesz zrobić coś dobrego, a nie daj Boże Ci to jeszcze wyjdzie to istnieje duże prawdopodobieństwo, że spotkasz się z tzw. hejtem...ale nie zamierzam się na tym skupiać. Uczulam tylko, tych którzy angażują się w różne akcje, żeby się nie dali przeciwnościom ;p
Postanowiłam cały jeden dzień przeznaczyć na przyjmowanie książek. Siedziałam w pokoju Fundacji w CO i czekałam na potencjalnych ofiarodawców ;) Pamiętam doskonale parę, która przyszła z wielką, kolorową walizką na kółkach, pełną naprawdę świetnych książek. Pamiętam też Panią, która weszła i powiedziała mi, że potrzebuje pomocy w przyniesieniu kartonów, bo tyle ich było. Było to też ciekawe doświadczenie, ponieważ przypadkiem...(hmmm to chyba złe słowo, bo ja w przypadki raczej nie wierzę) przyszły do mnie osoby, które potrzebowały wsparcia. Jedna z z pacjentek, która potrzebowała się wypłakać i pogadać. (Bardzo chciałabym przytoczyć dialogi, ale niestety ich nie pamiętam, a mówiłam na samym początku, że będę pisać tylko to, co rzeczywiście się wydarzyło).
Przyszła też dziewczyna, która ode wejścia się rozpłakała, mówiła mi, że jest nikim i jednocześnie chciała pomagać pacjentom, sama bardzo potrzebując pomocy, ale to temat na osobny post.
Tamtego dnia odzew był spory, ale postanowiłyśmy z Jolą, żeby zrobić taki dzień w weekend i wybrałyśmy jedną sobotę, w którą chętne osoby mogły przyjść do Strefy i zostawić książki dla pacjentów. Przygotowałyśmy stoły z ciastkami, kawą, herbatą i czekałyśmy;P Dołączyło również kilkoro wolontariuszy, którzy wspierali akcję. To co się zadziało przerosło nasze wszelkie oczekiwania. Zaczęło przychodzić tyle osób, że w pewnym momencie zaczęły tworzyć się kolejki a my nie wiedzieliśmy, w którą stronę się obrócić....bo po prostu tonęliśmy w książkach ;)
Musieliśmy podjąć błyskawiczne działanie, ponieważ nie byliśmy w pomieszczeniu, w którym moglibyśmy sobie po prostu zamknąć te książki na tydzień, więc ruszyliśmy na oddziały, by stworzyć lub odnowić biblioteczki, ale postanowiliśmy też częściom książek obdarować pacjentów. To oczywiście był niesamowity punkt akcji, bo radość w oczach pacjentów i uśmiech zawsze były dla mnie najcenniejsze :)
Już pod koniec dnia, kiedy zostali najwytrwalsi, ruszyłam na ostatni oddział, zmęczona, ale wesoła by zrobić biblioteczkę i pójść do pacjentów. Spotkałam pewnego Pana, który o mało co nie dał mi wyjść z tego oddziału, bo taką miał ochotę na rozmowę. Mi było trochę głupio...bo miałam zaraz wrócić, gdyż mieliśmy się ogarnąć i zbierać do domu, a tu masz;p Nie dam sobie ręki uciąć, ale chyba ktoś po mnie przyszedł na ten oddział. Tego pacjenta spotkałam jeszcze kilkukrotnie, nazywał mnie ''swoją dziewczyną ''. Żeby była jasność, Pan po 60, żonaty;p Żonę poznałam, jak również mamę, z którą także odbyłam pewnego razu dość długą rozmowę.
Za kilka dni udałam się z partią książek na onkologię do Szpitala na Wawelską. Taki ludź, w żółtej koszulce z napisem ''Dobrze Że Jesteś'' budził tam ogólne zainteresowanie, bo wolontariat jako taki tam nie funkcjonował. O dziwo spotkałam się też z dobrą reakcją ze strony personelu. Jeśli natomiast chodzi o książki hmmm...pamiętam, jak zobaczyłam ''cudowny'' regał na którym to miałam ustawić książki. Pomyślałam sobie ''no nie'', poszłam do pielęgniarek po środek odkażający i gazy (tzn, to dostałam ;p) i najpierw go umyłam, żeby można było mówić o tworzeniu biblioteczki. Na innych piętrach sytuacja wyglądała lepiej. Oczywiście odwiedziłam też pacjentów z książkami i tutaj bardzo istotna chwila, która utkwiła mi w pamięci i właściwie nadaje się na osobny temat i post.
Weszłam do sali, gdzie leżała starsza kobieta, sama. Miała otwarte rany na nogach, których widok był odpychający a zapach w sali naprawdę trudny do zniesienia. Jednak jej radość i wzruszenie z powodu mojej wizyty tam były absolutnie BEZCENNE. Płakała i mowila, że nikt jej nie odwiedza i oczywiście gloryfikowała moją postać, a ja tak naprawdę byłam zwykłym człowiekiem, który podarował jej chwilę swojego czasu. Czyli to, czego tak bardzo pragnęła... by ktoś jej całkowicie nie odpychał, nie odwracał od niej głowy. Nie skupiał się na tym, co fizyczne...ale na tym, że prócz bycia pacjentką, która ma raka, cierpi i ma otwarte rany...jest wrażliwą osobą, spragnioną kontaktu z drugim człowiekiem, ciepła i odrobiny życzliwości. Moi Drodzy i takich przypadków są setki...i nie trzeba mieć otwartych ran.
Ileż to osób w szpitalnych salach czeka na jeden drobny gest: telefon od syna, odwiedziny wnuczki, której zdjęcie stoi wiernie przy szpitalnym łóżku...albo szczerą rozmowę z mężem, która nie ograniczałaby się do przyniesienia niezbędnych rzeczy do szpitala.
Akcja ta wiele mnie nauczyła... przede wszystkim tego, że jest w nas ogromna chęć do pomocy innym, że uśmiech obdarowanej osoby, która być może od dawna nic nie dostała jest bezcenny i że warto robić swoje i nie przejmować się opiniami. Małe rzeczy czasem stają się tymi największymi <3 :)
''Pamiętam, że kiedyś odwiedziłam piękny dom starców. Mieszkało tam czterdziestu pensjonariuszy. Na niczym im nie zbywało, a mimo to nieustannie spoglądali na drzwi. Na ich twarzach nie gościł uśmiech. Spytałam siostrę, która się nimi zajmowała: ''Siostro, dlaczego ci ludzie się nie uśmiechają?
Dlaczego patrzą na drzwi? A ona z prostotą powiedziała prawdę: Tak jest codziennie. Marzą, by ktoś ich odwiedził. Oto prawdziwa bieda.''
Matka Teresa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz